Περιοδικό
Κυκλαδικά Ιούλιος- Αύγουστος 1988
 |
| 1780 - Santorin Thira Island Vulcano Greece Kupferstich |
Το τουριστικό ταξίδι έχει
εξελιχθεί σε μία από τις βασικές ανάγκες των μεταπολεμικών καιρών. Μια ανάγκη
που γίνεται περισσότερο απαιτητική όταν ο άνθρωπος μπορεί να κλέψει λίγο ή πολύ
καιρό από τις κάθε λογής έγνοιες και να τον διαθέσει για ψυχαγωγία οι άνθρωποι επιζητούν την αλλαγή [...]
.... την καθαυτό ιστορία της
Σαντορίνη δεν τη μαντεύειες όπως αλλού
...τη ζεις. Με την προσέγγιση κι όλας
του καραβιού καταλαβαίνεις πως εδώ δε βρίσκεσαι σ ένα συνηθισμένο νησιωτικό
όρμο. Η άγκυρα πέφτει αλλά δε γατζώνει
πουθενά. Αιωρείται ανίσχυρη. Καμία καδένα δε φτάνει στο τεράστιο βάθος. Και το
καράβι λικνίζεται άβουλο πάνω από τη μεγαλοπρεπέστερη καλντέρα του κόσμου με
μάκρος 11 χιλιόμετρα και πλάτος 7.5 ενώ δίπλα υψώνεται απόκρημνος κοφτός, ο
τιτάνιος βράχος σε ύψος 300 μέτρα από τη θάλασσα, με τα Φηρά στο χείλος της
κορυφής του. Βρίσκεσαι ήδη μέσα στη μεγάλη πληγή του νησιού. Το κυκλώπειο
πέτρινο πέταλο που σε περιζώνει είναι το απομεινάρι ενός άλλου νησιού,
συμπληρωμένου κάποτε σε στρογγυλό σχήμα με
πλούσια βλάστηση πάνω στο οποίο ανθούσε μια άλλη ζωή, άλλων ανθρώπων. Ήταν
η ονομαστή Στρογγύλη ή Καλλίστη αυτή για την οποία οι έρευνες του καθηγητή Γαλανόπουλου οδήγησαν
στο συμπέρασμα πως ήταν η χαμένη Ατλαντίδα. Με αναπτυγμένο πολισιμό περνούσε
τις μέρες της η Στρογγύλη. Οι άνθρωποι απορροφημένοι από τον εγωισμό τους
έγραφαν την ιστορία τους. Όταν κάποια
μέρα θέλησε κι η φύση να συμπληρώσει δύο λέξεις στο κομμάτι αυτό της
δημιουργίας. Το περισσότερο νησί τινάχτηκε στον αέρα...τεράστιο βάραθρο βάθους
1500 μέτρα ανοίχτηκε και η θάλασσα όρμηξε ζητώντας τα δίκια της. Όλα τα σχέδια,
οι φιλοδοξίες, τα οράματα οι καημοί και οι κακίες των τότε κατοίκων
σκορπίστηκαν, βούλιαξαν, αφανίστηκαν. Η μεγάλη
καταστροφή συνοψίστηκε σε δύο αράδες: «Συνέβη γύρω στα 1500 ή 1800 ή 2000 π.Χ.
Εποχή Μινωική». Εϊναι όμως άγνωστο πότε ακριβώς συνέβη και καταπλακώθηκαν οι
άλλοι κάτοικοι οι πολυ πριν της εποχής που σχηματίζοταν η Στρογγύλη και λείψανά
τους βρίσκονται απολιθωμένα μέσα στη «Θηραϊκή γη», αυτή που ξεκόβουν σήμερα από
το νησί, τη φορτώνουν σε καράβια και τη μεταφέρουν σε άλλους τόπους για να τη
χρησιμοποιοήσουν σε μεγάλες οικοδομικές κατασκευες... Από την άλλη μεριά την
ανατολική, το νησί χαμηλώνει μαλακά...ταπεινά. Λιμανάκια, αμμουδερές
ακρογυαλιές αμπέλια κι άλλες καλλιέργειες συμπληρώνουν το δεύτερο «είναι» του
ζωντανού αυτού κορμιού. Η γοητεία που διαδέχεται το δέος. Εδώ, όπου κι αν
πλανηθεί το μάτι σου χορταίνει θέα κι ομορφιά: Απρόοπτη κι ενδιαφέρουσα. Τα
σκόρπια χωριά με τα κάταστρπα σπίτια, τα γραφικά δρομάκια που φιδοσέρνουνται
ανάμεσά τους, οι πολλές και περίκαλες εκκλησίες, ολοκληρώνουν τη σύνθεση της
ασύγκριτης καλλονής του Αιγαιοπελαγίτικου νησιού.
Η μνήμη των αιώνων φέρνει
διάφορες φυλές που κατά καιρούς πέρασαν από το νησί, αρχίζοντας από τους Κάρες,
τους Φοίνικες, τους Πέρσες και στη συνέχεια τους Βυζαντινούς τους Τούρκους τους
Φράγκους, τους Ενετούς κι όσους ξέρασε το μίσος, η βαρβαρότητα, η απληστία και
η μανία «των εν ονόματι κάποιας πίστεως» επιδρομέων. Δεν έλειψαν και οι
κατάδικοι εξόριστοι. Πόσο αταίριαστος ο βόγγος της συμπυκνωμένης εχθρότητας των
ανθρώπων σε αυτό το μέρος.
Κι ενώ οι άνθρωποι
συμπληρώνουν τις σελίδες τους, το ηφαίστειο δεν πήγαινε πίσω. Από έκρηξη σε
έκρηξη έβγαζε στην επιφάνεια τα τριγύρω νησάκια, τις «Καμένες». Να πρόκειται
άραγε για ανασχηματισμό της Στρογγύλης; Επιστροφή με δόσεις;
Τα χρόνια περνούν κι οι
δύο ζωές του νησιού και των κατοίκων του, συνεχίζουν το δρόμο τους, η κάθε μια
με το δικό της τρόπο...
Πολλά τα αξιοθέατα στη
χώρα μας, άλλα για την ομορφιά τους, άλλα για την ιστορία τους άλλα και για
τους δύο. Δεν είναι όμως υπερβολή να αναγνωρίσει κανείς στη Σαντορίνη τη θέση
της μοναδικής. Τα λείψανα των πολιτισμών που διασταυρώθηκαν πάνω στην
κοχλάζουσα γη της, η μεσογειακή γλύκα της, το ηφαίστειο με την επιβλητική
παρουσία του και μαζί τους η άμετρη καλωσύνη των κατοίκων της, συνθέτουν μια
εικόνα σπάνιας, μοναδικής ελκυστικότητας.
Αξίζει να τη γνωρίσει ο
καθένας από κοντά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου